۲- کابوس نیمه شب (دیو و پری)
برای اولین بار تو زندگیم کابوس دیدم! به طوری که با فریاد از خواب پریدم... در واقع نپریدم، میدونستم خوابم و گیر افتاده بودم و نمیتونستم بیدار بشم، نمیتونستم از چنگ اون بازوی سیاهی که دورم پیچیده بود خلاص بشم. دست آخر مجبور شدم سرش فریاد بکشم: «بزار بیدار بشم!» ... و بیدار شدم.
برای چند لحظه منتظر بودم... منتظر همون وضعیت خواب بودم اما بجاش فقط دیوارهای اتاقم رو میدیدم. به خودم اومدم. بلند شدم و نشستم. اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که «این اولین باره که من کابوس دیدم... یه کابوس واقعی!»
پس از اون حس دوگانه برخوردم در خواب بود. لذت ناشی از دیدار یه موجود غیرانسانی زیبا که شب بر بالین من اومده بود و لبخند میزد و پس از رفتن اون، آزارهای اون موجود عمیقا سیاه. هیچ وقت جز بازویی سیاه که منو محکم بین خودشون گرفته بودند و درد و سوزش ناشی از اون، چیزی ندیدم... تا اینکه سرش فریاد کشیدم و خودم خلاص کردم. اما مطمینم از مدتها قبلش که تقلا می کردم خودم رو نجات بدم، داشتم در خواب ناله میکردم.
خداروشکر که تنها می خوابم.
اصولا من بدخوابم. چیزی به نام خواب عمیق و راحت برام معنی نداره. به سختی اتفاق میوفته بیشتر از ۶ ساعت بخوابم. از طرف دیگه طبیعتا خیلی کم خواب میبینم. اونقدری که میتونم ادعا کنم اصلا خواب نمیبینم. روی دیگه قضیه اینه که ما اصولا خواب هامون رو به یاد نمیاریم. اما من همه چیز رو به یاد دارم. چهره ها و تصاویر و اتفاقات...
برای خودم تعبیری از اون چه که درخواب سرم اومده دارم. نتیجه یا تفسیر همه اون چیزهایی که دیدم شاید این میشه که مسیری که طی میکنم منو به دام میندازه. بدبختی به جای لذتی و شوقی که به دنبال اونم.
اما نمیتونم اون چهره و لبخند رو فراموش کنم... لعنتی!
- یه چیزی بهم میگه داستان دیو و پری من بازم ادامه پیدا میکنه. دستکم اون پری زیبایی که بالای سرم نشسته بود، طوری بهم لبخند میزد که تصور نمیکنم بخواد حالا حالاها بیخیالم بشه... فقط مساله اینه که بعد از رفتنش، با اون «سیاه وحشی» چه کنم؟!!
